Rozpoczęcie filmu stanowią wiadomości głosowe z policji, dotyczące zaginionej matki reżyserki. Gdy wybucha kolejny kryzys z Nualą, jej córka chwyta za kamerę. Wraca do miejsca, w którym dorastała i konfrontuje się z nadal obecnymi tam duchami przeszłości. Walcząca z alkoholizmem i głęboką depresją Nuala potrafi ją niejednokrotnie zaskoczyć błyskotliwymi opiniami. Film balansuje na granicy czarnego humoru i filmu społecznego w stylu Kena Loacha. Reżyserce udało się stworzyć oryginalny styl i własne zasady budowania opowieści filmowej.
